Op zoek naar liedjes gerelateerd aan Hemelvaart (tot lering en stichting van zowel mijzelf als de lezers van deze blog) kwam ik op een gegeven moment uit bij Agnus Dei van Michael W. Smith:
(dit is de YouTube-opname van Agnus Dei mét tekst, dus dat is nog eens makkelijk meezingen….)
Agnus Dei betekent Lam van God. Een bijbelse aanduiding voor Jezus die als een lammetje dat geslacht wordt om als offer te dienen in de tempel, zichzelf opofferde voor de mensen. Deze benaming komt voor in het Evangelie en in het laatste bijbelboek, de Apocalyps.
Het nummer bestaat in feite uit één enkel couplet, dat telkens herhaalt wordt, als een soort mantra of een voort-durende aanbidding. Deze herhaling zorgt ervoor dat het liedje gauw in je hoofd gaat zitten, wat misschien ook de bedoeling van de componist was….
En dit alles valt dan onder de noemer ‘Praisemuziek’ en daarbij hoort een (kerk)zaal vol extatische mensen die hun handen opheffen naar de hemel. Op de YouTube-opname zonder tekst is dit ook inderdaad te zien.
Het is een manier van musiceren en God aanbidden uit de Afro-Amerikaanse traditie – uitbundig, met veel emotie, kernachtig en (misschien) wat oppervlakkig.
Ik vraag me altijd af bij het zien of horen van dit soort opnames in hoeverre deze mensen echt van de Geest vervuld zijn. Anders gezegd: komt hun religieuze vervoering echt uit God voort of toch uit henzelf? Maar misschien ben ik gewoon een stijve Calvinist die te weinig gewend is aan uitbundigheid….
Tis Altijd Wat 